Η πιτσουρδέλα με τη σκάτουλα με τα ξυλάκια (ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕΤΑ ΣΠΙΡΤΑ)

Η πιτσουρδέλα με τη σκάτουλα με τα ξυλάκια 

(ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΜΕΤΑ ΣΠΙΡΤΑ)

Διασκευή στην Κερκυραϊκή ντοπιολαλιά

Άγγελος Δ. Γραμμένος

Έριχνε πυκνό χιόνι μπαμπακέλα. Ήτανε η στερνή βραδυά τσι χρονιάς, μπριχού ξημερώσει Πρωτοχρονιά. Έκανε τάραμα και σ' εκείνο το σκοτάδι Αλιτσερίνι , πίσσα, μια πόβερη  πιτσουρδέλα αριβάριζε τη στράτα χωρίς να φοράει τίποτα στο κεφάλι και στα κλιτσιά του.

Βεραμέντε, άμα βγήκε από την κάζα της, ποδέθηκε με τσι παντόφολές της, αλλά δεν τσι βαστίξανε πολύ: ήτανε κάτι μεγάλες παντόφολες, που τσ’είχε λιώσει η μάμα της, τόσο μεγάλες ώστε η μικρή τσι έχασε, καθώς έτρεξε αλαπρέστα να περάσει τη στράτα, ανάμεσα σε δυο άμαξες και σε μία λίσα που λίγο έλειψε να τηνε χτυπήσει. Τη μια παντόφολα την έχασε. Την άλληνε, τηνε βρήκε ένα πιτσουρδέλι και τηνε πήρε μαζί του, για να τηνε δώκει στην αδερφούλα του, να τηνε κάμει κούνια για την κουτσούνα της.

Η πιτσουρδέλα αριβάριζε ξυπόλητη και τα κλιτσιά της είχανε μαργώσει και μελανιάσει από το τάραμα. Μέσα στην μπούρσα τση κουρελιασμένης μπροστέλας της είχε ένα σωρό ξυλάκια. Στο χέρι της βαστούσε κι άλλες σκάτουλες γιομάτες με ξυλάκια, γιατί αυτή τη μπακατέλα έκανε για λαβόρο: πουλούσε σκάτουλες με ξυλάκια τσι στράτες.

Όμως εκείνη τη μέρα δεν είχε κάμει ούτε χερικό και δεν είχε πουλήσει ούτε μια σκάτουλα, γιατί οι άνθρωποι τρεχανε αλαπρέστα να προφυλαχτούνε σε παραβέντα από το τάραμα κι από τη μπαμπακέλα το  χιόνι, και κανένας  δε στεκότανε να αγοράσει ξυλάκια. Δεν είχε πουλήσει ούτε μια σκάτουλα και από όβολα δεν είχε πιάκει ούτε ένα μπικικίνι στην μπούρσα της. Η πιτσουρδέλα πειναγε, αναρίτσιενε ολάκερη από το τάραμα και ήτανε η πόβερη, μινινέλα και λιγάθινη.

Η άχαρη! Οι νιφάδες τσι μπαμπακέλας πέφτανε πάνω στη φραντζέτα και τα ξανθά αλαρουμάνα και ρίτσα μαλλάκια της που πέφτανε στο λαιμό της. Τα φωτερά κανανε να κιλαντρίζανε τα λιάστρα από τσι φανέστρες κι έφτανε ίσαμε τη στράτα η μοσκοβολιά από τσι γκαλίνες, τσι φαραλωνες και τα γάλικα που ψηνανε τσι κουζίνες. Ήτανε παραμονή τσι Πρωτοχρονιάς, σε ένα μικρό καμπιέλο, μια μικρή ξεχυτή με πιτερια σε ένα  γωνιακό παραβέντο, ανάμεσα σε δυο σπίτια.

Η πιτσουρδέλα μάργωνε όλο και πιο πολύ και το κρύο γινότανε πίλιο χειρότερο αλλά δεν ντρομούσε να γυρίσει σπίτι της: θα πήγαινε τσι σκάτουλες με τα ξυλάκια απούλητες κι ούτε ένα μπικικίνι. Ο σφέντης της θα τηνε μάλωνε κι άλλωστε, μήπως και μέσα στην κάζα της δεν έκανε τόσο τάραμα; 'Μένανε αψήλου, σε μια σοφίτα Αμπιτάντε, και το φισούνι πέρναγε ανάμεσα απο τσι τρύπες τσι σκεπής, μ' όλο που τσι πιο μεγάλες τσ’είχανε βουλώσει με σανό και ρομπαβεκιες.

Τα άχαρα τα χεράκια της τσιγκρώσανε και δεν τα' νιωθε πια από το πολύ το τάραμα. 'Ένα ξυλάκι θα τα ζέσταινε λιγάκι. Αμα του βαστούσε να βγάλει ένα, μονάχα ένα, απ' τη σκάτουλα και να τ' ανάψει να ζεστάνει τα δάχτυλά της; Τράβηξε ένα: κριτς! Πώς κιλάντριζε! Ω κάπο!!! Ήτανε μια φλογίτσα πούρα και ζεστή κι έμοιαζε με τσερίνι, καθώς τηνε σκέπασε με τσι χούφτες της. Τι παράξενο φως! 'Έμοιαζε τώρα μ' ένα πιτσουρδέλι, καθισμένο μπροστά σε μια μεγάλη σιδερένια σόμπα, που το καπάκι της ήτανε γυαλιστερό

Η φωτιά έκαιγε εκεί μέσα τόσο υπέροχα και ζέσταινε τόσο καλά! Αλλά τι έγινε; Μόλις η πιτσουρδέλα άπλωσε τα κλιτσιά της για να τα ζεστάνει, η φλόγα έσβησε και η σόμπα εξαφανίστηκε. Η πιιτσουρδέλα βρέθηκε πάλι καθισμένη στη γωνιά της, ανάμεσα σε δυο σπίτια, και βαστούσε στο χέρι της ένα ξυλάκι καμένο.

Άναψε και δεύτερο ξυλάκι, και, καθώς το κιλάντρισμα έπεσε πάνω στον τοίχο του σπιτιού, η πιτσουρδέλα μπορούσε τώρα να δει μια μεγάλη κάμαρα, όπου ήτανε στρωμένο ένα τραπέζι, με κάτασπρο τουβαέλι, με πιάτα από πορτσελάνα που κιλαντριζανε και ο τοίχος έγινε διάφανος σαν ατμός με μια μεγάλη πορτσελάνινη πιατέλα, όπου μια χήνα ψημένη άχνιζε και σκόρπιζε μια ορεχτική μοσκοβολιά.

Τι έκπληξη! Τι ευτυχία! Ξαφνικά, η ψημένη χήνα πήδησε από την πιατέλα και κύλησε στο πάτωμα, με το πιρούνι και το μαχαίρι καρφωμένα απάνω της. Κι η ψημένη χήνα κύλησε ως εκεί που καθότανε η φτωχή πιτσουρδέλα. Αλλά το ξυλάκι έσβησε και, μπροστά στην πιτσουρδέλα ορθώθηκε πάλι ο χοντρός και κρύος τοίχος των σπιτιών. 'Άναψε αμέσως και τρίτο ξυλάκι. Και τότε η φτωχή πιτσουρδέλα είδε πως καθόταν πάνω σε ένα χρυσό σκάνιο κάτω από ένα υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Ήτανε πίλιο μεγάλο και πίλιο πλούσια στολισμένο, από κείνο που είχε δει, τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από τη τζαμένια πόρτα, στο μέγαρο του πλούσιου παρτσινέβελου. Χίλια τσερίνια ήταν αναμμένα πάνω στα πράσινα κλαδιά του και κάτι πολύχρωμες φιγούρες, σαν εκείνες που στολίζουνε τσι βιτρίνες των μαγαζιών τσι καζότανε ότι τσι χαμογελούσανε. Η φτωχή πιτσουρδέλα σήκωσε τα δυο της χεράκια. Το ξυλάκι έσβησε.

Όλα τα τσερίνια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου ανεβαίνανε, ανεβαίνανε και τότε είδε πως δεν ήτανε τσερίνια, αλλά αστέρια. 'Ένα απ' αυτά τ' αστέρια έπεσε και χάραξε μια φωτεινή γραμμή στον ουρανό. «Κάποιος πεθαίνει» μουρμούρισε η πιτσουρδέλα. Γιατί η νόνα της, που μόνο εκείνη ήτανε καλή γι' αυτό, αλλά δεν ζούσε πια, τσι λεγε συχνά: «Άμα πέφτει ένα αστέρι, μια ψυχούλα αριβάρει για το Θεό.»

Η άκλαιρη η πιτσουρδέλα άναψε άλλο ένα ξυλάκι. Μέσα στη λάμψη του, παρουσιάστηκε η νόνα της και τσι χαμογέλαγε. Νόνα», φώναξε η πιτσουρδέλα, «πάρε με μαζί σου».

«Όταν θα σβήσω το ξυλάκι, ξέρω πως δε θα είσαι πια εδώ. Θα χαθείς, όπως χάθηκαν η αναμμένη σόμπα, η ψημένη χήνα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.» Πήρε την πιτσουρδέλα στην αγκαλιά της η νόνα, θαραπαϊκανε και οι δύο και πετάξανε χαρούμενες, μέσα σ' εκείνη τη λάμψη. Δεν υπήρχε πια ούτε τάραμα, ούτε πείνα, ούτε αγωνία.

Ήτανε κοντά στο Θεό

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ

ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ 

ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ 

Άγγελος Δ. Γραμμένος  

Η διάπλαση χαρακτήρα αποτελεί ατομικό στοίχημα που καλείται να κερδίσει κάθε άνθρωπος, αξιολογώντας τα δεδομένα κάθε φάσης της ζωής του, όπως ο Ηρακλής όταν βρέθηκε στο δρόμο της Αρετής και της Κακίας. Είναι απαραίτητο, να σταθμίζει με σύνεση τα υπέρ και τα κατά για να εκμεταλλεύεται όσο μπορεί καλύτερα τις πραγματικές ευκαιρίες που θα του δοθούν. Για να φθάσει όμως κάποιος στο σημείο να μπορεί να αξιολογεί σωστά αυτά τα δεδομένα προς όφελός του και προς όφελος της κοινωνίας, πρέπει να έχει εκπαιδευτεί και θωρακιστεί κατάλληλα από την οικογένειά του, το περιβάλλον και το σχολείο, τόσο κατά την παιδική όσο και κατά την εφηβική ηλικία, προκειμένου να αποκτήσει από πολύ νωρίς απλότητα, ήθος, αξιοπιστία, ακεραιότητα, αυθεντικότητα, καθώς επίσης στιβαρή συγκρότηση προσωπικότητας, αυτοσεβασμό, αυτοεκτίμηση, αξιοπρέπεια, αυτοκυριαρχία, αυτοπειθαρχία, εντιμότητα, συνέπεια, διαφάνεια, αλλά και ανεκτικότητα, υπομονή και επιμονή, σεβασμό προς τον άλλον, φιλανθρωπία, αγάπη προς τον εθελοντισμό, στάση προσφοράς και θυσίας, φιλομάθεια, ανοιχτό μυαλό κλπ.

Παράλληλα με την εκπαίδευση, τις γνώσεις και τις εμπειρίες που θα αποκτήσει πρέπει να προσανατολίζεται για να επιλέγει στάση ζωής με βάση τα πρότυπα εκείνα που πιστεύει ότι του ταιριάζουν. Κατά την επιλογή των προτύπων διατρέχει τον μεγάλο κίνδυνο να υποστεί πλύση εγκεφάλου από λάθος ερεθίσματα και να στραφεί σε λάθος κατεύθυνση που στις περισσότερες των περιπτώσεων αποτελεί ένα δυσάρεστο και επικίνδυνο ταξίδι χωρίς επιστροφή. Το πνεύμα της εποχής μας συνετέλεσε δυστυχώς στο να αποκτήσουν εύκολα δόξα και χρήμα «αστέρια» του επαγγελματικού αθλητισμού, της TV, του κινηματογράφου και του τραγουδιού καθώς και πάσης φύσεως πρότυπα με ιδιαιτερότητες, όπως λ.χ. τοξικομανείς καλλιτέχνες και γκέι είδωλα (gay icon). Αντίθετα άνθρωποι του πνεύματος έχουν βρεθεί στο περιθώριο. Είναι λοιπόν φυσικό, η απαστράπτουσα –συνήθως απατηλή- ακτινοβολία εκείνων που  πλούτισαν και βρίσκονται  στην κορυφή της επιτυχίας και της δόξας  να θαμπώνει και να υπνωτίζει τους εφήβους προκαλώντας εκ μέρους τους θαυμασμό και τάση για μίμηση, που συχνά φτάνει για τα ινδάλματά τους στα όρια της υστερίας εκδηλωμένης με  παραληρηματικό τρόπο.

Το κύριο αίτιο για τόσο μεγάλη απήχηση αποτελεί δίχως άλλο η τυφλή λατρεία του χρήματος που έγινε στην εποχή μας πραγματική θρησκεία για όλες τις δημιουργικές ηλικίες και σίγουρα δεν θα άφηνε ασυγκίνητους τους εφήβους. Άλλο αίτιο είναι η μεγάλη προβολή των «αστεριών» και το απαραίτητο χειροκρότημα που αποτελεί βασικό μέσο αναγνώρισης. Οι νέοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία πιστεύουν επίσης -εσφαλμένα βέβαια- ότι διαθέτουν τις ικανότητες να μεταπηδήσουν εύκολα και σύντομα από την απόλυτη αφάνεια στην κατάσταση που βρίσκονται τα ινδάλματά τους, ενώ ανησυχία προκαλεί όπως προαναφέραμε το φαινόμενο, ότι στα είδωλα των νέων δεν συγκαταλέγονται οι πνευματικοί άνθρωποι αφού δυστυχώς οι νέοι λατρεύουν και μιμούνται μόνο εκείνο που τους εντυπωσιάζει άσχετα αν είναι καλό ή κακό.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρω με βάση τις εμπειρίες μου μια ατομική μου προσπάθειά για την προστασία των νέων. Είναι μια μήνυση που υπέβαλα σε βάρος πολυεθνικών κυρίως εταιριών που παράγουν διάσημα προϊόντα. Αν και τα προϊόντα αυτά συνήθως δεν περιέχουν ναρκωτικές ουσίες, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο παρασύρουν τους νέους αφού προκαλούν με τον τίτλο και το επίσημα κατοχυρωμένο εμπορικό σήμα συνειρμούς οι οποίοι παραπέμπουν σε γνωστά ναρκωτικά. Την αιτία, ειδικά μετά την οριστική απαγόρευση της τσίκλας απομίμησης τσιγάρου που πωλούσαν σε ανήλικους τα περίπτερα, απετέλεσε και το γεγονός ότι μετά από πολύχρονες επιστημονικές μελέτες αποδείχθηκε πως αρκούσε η υπενθύμιση και μόνο του ονόματος ενός ναρκωτικού, μια φωτογραφία ή μια απλή επίσκεψη ενός αποτοξινωμένου πρώην χρήστη ναρκωτικών σε μια πλατεία ή κάποιο στέκι που κατά το παρελθόν είχε αγοράσει ναρκωτικά, για να αρχίσει και πάλι να κάνει χρήση.

Η παραπάνω μήνυση -που ίσως ήταν μέχρι τότε η μοναδική αυτού του τύπου παγκοσμίως-, παρά τις επίμονες προσπάθειές και τα τεκμηριωμένα στοιχεία που υπέβαλα, δεν είχε την τύχη που της άξιζε, αφού απορρίφθηκε σε πρώτο και δεύτερο βαθμό και οι άνω εταιρίες απηλλάγησαν. Όμως αργότερα πήρε την σκυτάλη ένας Εισαγγελέας πρωτοδικών ο οποίος προχώρησε στην κατάσχεση προϊόντων και την άσκηση ποινικής δίωξης κατά τριών εκδοτών και ενός εισαγωγέα εταιρίας ειδών ένδυσης, για : «πρόκληση, διαφήμιση και διευκόλυνση ναρκωτικών ουσιών κατ' εξακολούθηση». Δυστυχώς, στην συνέχεια οι προσπάθειες ατόνησαν και πάλι και σαν να μην είχε συμβεί τίποτε τα πράγματα επανήλθαν στην αρχική τους θέση.

Πως λοιπόν να προστατευθεί σήμερα η νεολαία του πλανήτη και να βρει τον σωστό της προσανατολισμό, όταν εξακολουθεί να βομβαρδίζεται από τα προαναφερόμενα μηνύματα εύκολου πλουτισμού των προτύπων της ; Όταν παρά τις προσπάθειες του παγκόσμιου οργανισμού υγείας, των υπηρεσιών δίωξης και των διαφόρων οργανώσεων κατά των ναρκωτικών, παρακολουθεί καθημερινά διαφημίσεις προϊόντων με ονομασία ναρκωτικών ; Όταν με ιδεοληπτικό τρόπο σκέψης, πίνει αναψυκτικά  cocaine, coca cola & cannabis ice tea, μπύρα Cannabia, φοράει  αρώματα opium, hypnotic, coca και cocaine, ντύνεται στα Kannabishop και καπνίζοντας τσιγάρα Santé (που σημαίνουν … υγεία) διαβάζει cocaine commix και διασκεδάζει στα καταστήματα διασκέδασης Sangri La (πήραν την ονομασία τους από τον «παράδεισο» των οπιομανών Χασασίνων δολοφόνων που τόσο ωραία περιγράφει ο Μάρκο Πόλο) ;

Πώς να προστατευθούν επίσης οι νέοι όταν υπάρχουν απαράδεκτοι πολιτικοί με κακούς συμβούλους και ανεύθυνες οργανώσεις που ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτηρίζουν εντελώς ακίνδυνα τα λεγόμενα μαλακά ναρκωτικά ;  Όταν ακόμη, προτείνουν την άδεια ελεύθερης πώλησής τους και την αποποινικοποίηση της χρήσης, την στιγμή που επίσης έχει αποδειχθεί με πλήθος άλλες επιστημονικές μελέτες ότι τα μαλακά είναι ο προθάλαμος που οδηγεί στα σκληρά ναρκωτικά και ότι η τετραϋδροκαναββινόλη (THC), η δραστική δηλαδή ουσία που εμπεριέχεται σε μαλακά ναρκωτικά όπως η μαριχουάνα και το χασίς προκαλεί μόνιμες και μη αναστρέψιμες βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό και ειδικά στα  ανθρώπινα εγκεφαλικά κύτταρα ;

Ένας τοξικομανής μου είχε πει κάποτε με παράπονο : «Δεν υπάρχει βοήθεια για εμάς από πουθενά. Όση αποτοξίνωση και να κάνεις, δύσκολα παραμένεις καθαρός γιατί παντού σε κυνηγούν χιλιάδες ερεθίσματα και διαφημίσεις. Είναι σαν να επιτρέπεται ατιμώρητα να δείχνεις καθημερινά σε ψυχιατρικά αποθεραπευμένους παιδόφιλους ή βιαστές, πορνογραφικό υλικό της αποκλίνουσας σεξουαλικής τους προτίμησης. Θα μπορούσαν  άραγε ποτέ να θεραπευθούν; ».  

Κυνηγώντας ο σημερινός άνθρωπος το όνειρό του σ’αυτόν τον αέναο αγώνα, αναζητώντας τους σύγχρονους δρόμους της Αρετής, εκτός από τους προαναφερόμενους κινδύνους βρίσκεται αντιμέτωπος με πλήθος επικρίσεις που προέρχονται από παντού. Σ’αυτή τη φάση καλείται να αποδείξει αν όσα διδάχθηκε κατά την διάπλαση του χαρακτήρα του τον έχουν θωρακίσει αρκετά για να αντέξει και αν όλα αυτά επίσης μπορεί να τα εφαρμόσει σωστά στην αρένα της ζωής. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του Κομφούκιου ότι : «το σημαντικό δεν είναι να μην πέφτεις ποτέ, αλλά κάθε φορά που πέφτεις να ξανασηκώνεσαι». Παρόμοιο μήνυμα δίνουν και τα λόγια που έγραψε ο Θεόδωρος Ρούσβελτ για τους επικριτές :  «Δεν είναι ο επικριτής που μετράει, Ούτε αυτός που καταδεικνύει πώς ο ισχυρός άνθρωπος σκόνταψε, ή πώς αυτός που έκανε κάτι καλό μπορούσε να το κάνει καλύτερο. Η ανταμοιβή ανήκει σ'αυτόν που είναι μέσα στην αρένα, με το πρόσωπό του γεμάτο  σκόνη, ιδρώτα και αίμα. Που προσπαθεί, που κάνει λάθη, που δεν προλαβαίνει.  Που έχει απέραντο ενθουσιασμό και αφοσίωση. Που αναλώνεται σε έναν επάξιο σκοπό.  Που στην καλύτερη περίπτωση γνωρίζει το θρίαμβο της επιτυχίας και στη χειρότερη, αποτυγχάνει αφού τουλάχιστον προσπάθησε.»